Το ΕΔΔΑ έχει κρίνει κατά εξακολούθηση σε αποφάσεις του ότι με τον όρο «περιουσία» νοείται τόσο η ήδη υπάρχουσα περιουσία του κάθε πολίτη, όσο και οι απαιτήσεις/αξιώσεις που έχει και δικαιούται αυτός να αναζητήσει, σύμφωνα με το νόμο.

Ειδικότερα,  το ΕΔΔΑ  έκρινε ότι, όταν  ο πολίτης στερείται του δικαιώματός του για την καταβολή της σύνταξής του από το κράτος, έχει οικονομικό συμφέρον και μπορεί να  διεκδικήσει το ποσόν,  που του παρακρατείται, επικαλούμενος την εθνική νομοθεσία και την σχετική πάγια νομολογία, καθώς η σύνταξη εμπίπτει στην έννοια της περιουσίας του.

Ο πολίτης μπορεί να διεκδικήσει τη χαμένη του σύνταξη, επειδή τόσα χρόνια κατέβαλε από την περιουσία του  τις  εισφορές[1] προς το κράτος.

Ο ασφαλισμένος έχει υποστεί αρκετά σημαντικές κρατήσεις κατά την διάρκεια του εργασιακού του βίου με  την καταβολή των ασφαλιστικών του εισφορών με την προσδοκία να  συνταξιοδοτηθεί σε μια  ηλικία,  που δεν θα μπορεί,  πλέον,  να εργαστεί και να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς. Υπ’ αυτό το πρίσμα, το κράτος υποχρεούται να  του παρέχει αξιοπρεπή σύνταξη.

Οι επανειλημμένες μειώσεις των συντάξεων  παραβιάζουν  το  δικαίωμα για σεβασμό της περιουσίας.

Μάλιστα, η άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας δεν μπορεί να δικαιολογήσει από μόνη της, την προσβολή του περιουσιακού δικαιώματος των συνταξιούχων. Δεν μπορεί να εφαρμόζονται δημοσιονομικές πολιτικές,  οι οποίες πλήττουν βαρύτατα και εξαθλιώνουν τους πολίτες.

Η συνδρομή ενός γενικού συμφέροντος, όσο έντονου κι αν είναι, δεν παραμερίζει παντελώς την προστασία των δικαιωμάτων του ατόμου και δεν μπορεί να τα συρρικνώσει ουσιωδώς.  Οι περικοπές των συντάξεων ήταν η άδικη λύση! Επειδή, ακριβώς  η σύνταξη αποτελεί τμήμα της περιουσίας, μπορούν όλοι να  διεκδικήσουν το δικαίωμα για την επιστροφή τους !