Οι Τράπεζες επιδιώκουν την είσπραξη των οφειλών τους ξεκινώντας με τηλεφωνικές οχλήσεις. Στη συνέχεια αποστέλλουν εξώδικα. Τέλος, επιδίδουν διαταγές πληρωμής με επιταγές προς εκτέλεση, με τις οποίες μπορούν να προχωρήσουν σε εγγραφή προσημείωσης υποθήκης, να επιβάλουν κατάσχεση και πλειστηριασμό.

Η διαταγή πληρωμής είναι μια δικαστική επιταγή, η οποία διατάζει τον οφειλέτη να πληρώσει στο δανειστή το κεφάλαιο της απαίτησής του μαζί με τους τόκους επί αυτού. Μαζί με τη διαταγή πληρωμής επιδίδεται στον οφειλέτη επιταγή προς εκτέλεση, η οποία περιλαμβάνει επιπλέον τόκους και έξοδα.

Κατά της διαταγής πληρωμής, ο οφειλέτης μπορεί να ασκήσει, εντός 15 ημερών από την επίδοση της διαταγής πληρωμής μαζί με την επιταγή προς εκτέλεση, ανακοπή και αίτηση αναστολής εκτέλεσης (με αίτημα για προσωρινή διαταγή αναστολής εκτέλεσης). Μόνο έτσι μπορεί να αμυνθεί κατά της Τράπεζας και να προστατεύσει την ακίνητη περιουσία του. Προσοχή η προθεσμία για την άσκηση ανακοπής δεν αναστέλλει την εκτέλεση, δηλαδή την κατάσχεση κ.λπ. η οποία μπορεί να γίνει μετά την παρέλευση τριών (3) ημερών από την επίδοση. Για αυτό οι ενδιαφερόμενοι πρέπει άμεσα εντός τριών (3) ημερών να καταθέσουν την ανακοπή γιατί αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να καταθέσουν αίτηση αναστολής με προσωρινή διαταγή αναστολής.

Υπάρχουν δε πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να ασκήσει κατά της Τράπεζας ανακοπή και να ζητήσει την ακύρωση της διαταγής πληρωμής που εκδόθηκε εναντίον του. Ενδεικτικά, οι λόγοι μπορεί να αφορούν σε:

α) γενικούς καταχρηστικούς όρους της σύμβασης (ΓΟΣ)[1] όπως είναι ο παράνομος εξάμηνος ανατοκισμός της απαίτησης[2] και η μετακύλιση της εισφοράς του Ν. 128/75[3],

β) καταχρηστική συμπεριφορά της τράπεζας (281 ΑΚ), όταν δεν δείχνει την παραμικρή ανοχή σε πρόσκαιρη οικονομική αδυναμία των οφειλετών, οι οποίοι αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους[4],

γ) ένσταση ελευθερώσεως εγγυητή, όταν η Τράπεζα δεν επιδιώκει δικαστικά την απαίτησή της μέσα σε 1 χρόνο από την καταγγελία της σύμβασης[5].

δ)   ενστάσεις κατά του κύρους των δανειακών συμβάσεων και των δυνάμει αυτών τηρούμενων λογαριασμών, βάσει των οποίων εξεδόθη διαταγή πληρωμής. Όταν παραδείγματος χάριν υπάρχουν παράνομες χρεώσεις – επιτόκια οι οποίες προκύπτουν από την μελέτη κίνησης του λογαριασμού, τότε η εγκυρότητα της διαταγής πληρωμής πλήττεται, εφόσον στηρίζεται σε μη βέβαιη ή μη εκκαθαρισμένη απαίτηση και μπορεί να ζητηθεί η διενέργεια πραγματογνωμοσύνης, εάν τέτοια δεν έχει διενεργηθεί. Έχει παρατηρηθεί ότι οι τράπεζες προχωρούν σε υπερβολικές χρεώσεις πέραν των συμβατικών επιτρεπομένων, στις περισσότερες περιπτώσεις λογαριασμών[6].

Τέλος, για την αναστολή, οι λόγοι είναι είτε η πρόδηλη βασιμότητα της ανακοπής είτε η ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη του οφειλέτη.

[1]ΟλΑΠ 6/2006, ΑΠ1401/1999, ΕλλΔνη 41.56, ΑΠ 1219/2001, ΕλλΔνη 42.1603, ΕφΑΘ 6291/2000,ΝοΒ 49.64431919/2007 Πολ. Πρωτ. Θεσσαλ., ΝΟΜΟΣ, ΕφΑΘ 730/2005, ΕΕμπΔ 2005.741, Γ. Καράκωστα, ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ, Ν. 2251/1994, σελ. 100 επόμ., Φ. Δωρή, Η ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ  ΠΙΣΤΗΣ  ΣΤΟ  ΑΡΘΡΟ 2 του Ν.2251/1994 ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΝοΒ 2000.737 επ., Ψυχομάνης, ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ, 1999, σελ.17., Α.Π. 430/2005, Α.Π.1219/2001, Εφ.Αθ. 5253/2003, Εφ.Αθ. 6921/2000, Πολ.Πρωτ.Αθ. 1119/2002 και Πολ.Πρωτ.Αθ. 1208/1998

[2]ΟλΣτΕ  1210/2010, ΑΠ 430/2005, ΑΠ 1219/2001, ΝΟΜΟΣ,  Εφ.Πειρ. 711/2011, ΔΕΕ 2012, Εφ.Αθ. 4424/2009, ΕλλΔνη 2011, 868 (873/4), Εφ.Λαμ. 124/2007, Αρμ. 2009,1190 (1194),    ΕφΑθ 6547/2009, ΕφΑθ 5253/2003, ΕφΑθ 3499/2008, ΕφΑθ 3084/2010, Εφ.Αθ. 776/2006,  Εφ.Αθ. 5253/2003, Εφ.Αθ.6261/2000, Πολ.Πρωτ. 1119/2002 και Πολ.Πρωτ. 1208/1998, Πολ.Πρωτ.Αθ.961/2007, Πολ. Πρωτ. Ζακύνθου 22/2012, Πολ. Πρωτ. Κορίνθου 100/2013, Μον.Πρωτ. Πρέβεζας 192/2015, Μον. Πρωτ. Κορίνθου 47/2014,  Μον. Πρωτ. Αθ. 848/2013, Μον.Πρωτ.Αθ.9069/2002, Μον. Πρωτ. Αθ. 3377/2007, Μον.Πρωτ.Αθ.2461/2009, Μον.Πρωτ.Θεσ.1036/2013, Μον. Πρωτ. Ρεθύμνου 480/2012, Μον. Πρωτ. Σύρου 448/2009, Μον. Πρωτ. Σύρου 1066/2009, Μον. Πρωτ. Νάξου 30/2012, Μον. Πρωτ. Κέρκυρας 118/2010, Μον. Πρωτ. Κέρκυρας 354/2009, Μον. Πρωτ. Κέκρυρας 30/2010, Μον. Πρωτ. Ναυπλ. 740/2010,  Ειρ. Μεγ. 10/2015, Ειρ. Αθ. 5880/2014,   Ειρ. Αθ. 2918/2011, Ειρ. Νικ. 15/2009, Ειρ. Μεγαλ. 15/2014, Ειρ. Αθ. 2697/2014,  ΝΟΜΟΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

[3]Παπαντωνίου, Γενικές αρχές, 1983, σ. 280 και με άλλη αιτιολογία ως προς τη θεμελίωση του παράνομου,Εφ.Αθ. 5253/2003, ΝΟΜΟΣ, Εφ.Λαμ.124/2007, ΜΠρωτΤρικ. 137/2009, Ειρ.Αθ. 358/2011, Ειρ.Αθ.2291/2005

[4]ΜΕφΑθ 676/2016 ΔΕΕ 5/2016

[5]ΜπρΦλώρινας 27/2017

[6] ΑΠ 1219/2001. ΔΕΕ 2001. 1128. ΕφΑθ 3562/2001. Τ.Ν.Π. Δ.Σ.Α. ΜΠρΡοδ 23/2006. Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ, ΜΠρΑΘ 716/2005. Αρμ 2006. 1730, ΠΠρΑθ 6774/2003 Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ. Αλλιώς: Μιλτ. Σταθόπουλος. «Τραπεζικά επιτόκια», σε ΝοΒ 52.1705 επ. ΠΠρΑΘ 5479/2009, Αρμ 2010. 1680, Μιχαηλίδου Λόγοι ανακοπής κατά διαταγής πληρωμής από τραπεζικό αλληλόχρεο λογαριασμό ΕΠολΔ 2009 σελ 453 επ και για διαφορές βέβαιου απαιτήσεως και εκκαθαρισμένου απαιτήσεως στα άρθ 915 και 916 Μπρίνια: Αναγκαστική Εκτέλεσις, τόμος Α αρθ 916 σελ. 209, βλ επί του άρθ. 916 Μπρίνια οπ. σελ. 210. Φραγκίστα Μητσόπουλου ΝοΒ 20/441 επ. Οικονομόπουλου Δίκη 3/413), Παπαδάκη Διαταγή Πληρωμής εκδ 2012 παρ 9 σελ. 79. παρ 11 σελ. 84., Σκαλίδη ΕΕμπΔ 26/350-351, Πανταζόπουλο Η Ανακοπή Κατά Διαταγής Πληρωμής 2013 σελ. 186