Με την ψήφιση των μνημονιακών νόμων επιβλήθηκαν εκτός άλλων μέτρων, κατά σειρά μειώσεις και περικοπές μισθών και συντάξεων στους περισσότερους κλάδους της οικονομίας. Δεν υπήρξε επάγγελμα ή και λειτούργημα είτε στον ιδιωτικό είτε και στον δημόσιο τομέα αντιστοίχως, οι εργαζόμενοι του οποίου να μην υπέστησαν λιγότερο ή περισσότερο τα δεινά μέτρα που επιβλήθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, των πλεονασμάτων και της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, πολλές από αυτές τις κοινωνικές ομάδες είτε ατομικά είτε συλλογικά αποφάσισαν να μη δεχθούν αυτήν την εν πολλοίς άνιση και άδικη μεταχείριση και κινήθηκαν νομικά, προκαλώντας έτσι, στο παρελθόν, αλλά ακόμη και σήμερα, σωρεία δικαστικών αποφάσεων που τους δικαιώνουν, κηρύσσουν αντισυνταγματικούς τους νόμους αυτούς και ακυρώνουν στην πράξη τα μέτρα εφαρμογής τους.
Με την απόφαση 88/13 του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος κηρύχθηκαν αντισυνταγματικές οι περικοπές που επιβλήθηκαν στους δικαστικούς λειτουργούς με τον Ν. 4093/2012. Στην ίδια λογική κινήθηκε και η πρόσφατη απόφαση 127/2016 του Μισθοδικείου που έκρινε επίσης αντισυνταγματική και αντίθετη στις Αρχές της ΕΣΔΑ την περικοπή του 50% της διαφοράς των αποδοχών των πρώτων βάσει του Ν. 4307/2014.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) επανειλημμένα έχει εκδώσει πληθώρα αποφάσεων που δικαιώνουν μισθωτούς και συνταξιούχους στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Συγκεκριμένα με την 2287 και 2288/2015 της Ολομέλειας ΣτΕ κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι περικοπές που έγιναν σε επικουρικές και κύριες συντάξεις, όπως και η κατάργηση των αντίστοιχων για τους συνταξιούχους δώρων και επιδομάτων με τους νόμους 4093/2012, 4051/2012 και 4046/2012. Μάλιστα, προσφάτως επιβεβαιώθηκαν οι προαναφερθείσες αποφάσεις με την 660/2016. Η λογική όλων των ανωτέρω αποφάσεων κυμαίνεται στην παραδοχή ότι το κράτος οφείλει να μεριμνά για την προστασία των ασφαλιστικών ταμείων και κατ’ επέκταση είναι υποχρεωμένο να καλύπτει τις συντάξεις από τον κρατικό προϋπολογισμό. Έτσι, θεωρείται αυτονόητη η υποχρεωτική επαναφορά των συντάξεων στα επίπεδα του Ιουλίου του 2012. Τέλος, επιστεγάζει το αιτιολογικό του το Δικαστήριο παραπέμποντας στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, ότι δηλαδή κάθε εργαζόμενος που βγαίνει σύνταξη πρέπει να έχει περίπου την ίδια ποιότητα ζωής, όπως και όταν εργαζόταν.
Με τις αποφάσεις 2192 έως και 2196/2014 της Ολομέλειας του ΣτΕ κηρύχθηκαν αντισυνταγματικές οι ρυθμίσεις του Ν. 4093/2012 περί αναδρομικής μείωσης των ειδικών μισθολογίων σε Στρατιωτικούς και υπηρετούντες στα Σώματα Ασφαλείας. Ειδικότερα, ακυρώθηκαν οι εκάστοτε πράξεις με τις οποίες Αξιωματικοί και Υπάλληλοι της ΕΛ.ΑΣ, υπηρετούντες στο Λιμενικό Σώμα αλλά και Στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, υποχρεώθηκαν σε υποχρεωτική επιστροφή ποσών που είχαν λάβει ως μισθό με την αιτιολογία της αχρεώστητης καταβολής. Εν συνεχεία και ακολούθως στο σκεπτικό των πρώτων οι αποφάσεις 1125 έως και 1128/2016 της Ολομέλειας του ΣτΕ κήρυξαν αντισυνταγματικές τις περικοπές των αποδοχών που επιβλήθηκαν με τον μεταγενέστερο νόμο 4307/2014 στο ειδικό μισθολόγιο των Στρατιωτικών.
Τέλος, αντισυνταγματικές κηρύχθηκαν και οι μειώσεις στο ειδικό μισθολόγιο όπως και οι περικοπές των επιδομάτων πανεπιστημιακών καθηγητών και μελών Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) των ΑΕΙ με την απόφαση 4741/2014 της Ολομέλειας του ΣτΕ, ανατρέποντας μάλιστα προηγούμενη απόφαση του ΣΤ’ Τμήματος του ίδιου Δικαστηρίου. Ωστόσο, η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι η απόφαση αυτή ισχύει με τη δημοσίευσή της και όχι αναδρομικά όπως έγινε με τους ένστολους και τους δικαστές.
